συναισθηματική εμπλοκή

Θυμάμαι, χρόνια πριν, νεοδιόριστη στην εκπαίδευση, την παραίνεση μιας φιλολόγου - αργότερα έγινε σύμβουλος- στα επιμορφωτικά σεμινάρια.

" Προσπαθήστε να μην εμπλακείτε συναισθηματικά με τους μαθητές σας".

Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η συμβουλή, κυρίως γιατί είχα μια εμπειρία οχτώ χρόνων στα φροντιστήρια και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έκανα μάθημα, έστω και μια μέρα, χωρίς αυτήν τη συναισθηματική εμπλοκή. Με άλλα λόγια, για να το κάνω λιανά, ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ με κάτι, αν δε νιώσω μέσα μου αυτό το πάθος.Πάθος για το κείμενο που διδάσκω αλλά και αγάπη για τα μάτια που έχω απέναντί μου. Σκληρή αγάπη κάποιες φορές, ναι. Αλλά, πάντως , αγάπη.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, έχω μάθει , πλέον, ότι οι συνάδελφοί μου χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Αυτούς που εμπλέκονται συναισθηματικά με τους μαθητές τους και αυτούς που το φοβούνται.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι πιο καλοί δάσκαλοι.

Είχα , ως μαθήτρια, δοκιμάσει και τις δύο κατηγορίες. Η πρώτη αριθμούσε ελάχιστους. Μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Θυμάμαι έναν φιλόλογο που δεν είχα την τύχη να με διδάξει ποτέ. Από τα λόγια των συμμαθητών μου καταλάβαινα πως ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Τον λάτρευαν οι περισσότεροι . Υπήρχαν και κάποιοι που τον λέγαν λοξό. 'Εμαθα ,χρόνια μετά, πως τρελάθηκε και πέθανε νέος.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η συναισθηματική εμπλοκή. Θέλει κότσια. Θέλει γερά νεύρα και ακόμη πιο γερό στομάχι.

Μα για κάποιους ανθρώπους είναι ο μόνος τρόπος να νιώσουν ζωντανοί.