παρείσακτη

Θυμάμαι ακόμη τον τρόμο μου, όταν συνειδητοποίησα, κάπου εκεί στα δεκατρία μου, πως θα' ρχόταν μια στιγμή που θα έκανα κι εγώ παιδιά και θα γινόμουν μάνα. Τρόμος μαζί με θυμό, έναν θυμό αρχέγονο, του ανθρώπου που νιώθει πως δεν ορίζει το σώμα του. Ένιωθα μέσα μου βαθιά πόσο βαρύ και αβάσταχτο, φορές, είναι το φορτίο αυτό. Το 'βλεπα στα μάτια της δικής μου μάνας, στην κούραση του σώματός της, στα λόγια που έκρυβε να μη βγουν από το στόμα της, κάθε φορά που η απόγνωση την τύλιγε. Το 'βλεπα στα μισόλογα της γιαγιάς μου, που γέννησε εννιά παιδιά, της ζήσανε τα οχτώ, οχτώ καρφιά στο στέρνο, μα κι οχτώ καλά κρυμμένα διαμαντάκια στο μαύρο του ματιού. Μικρή σαν ήμουν, εξοργιζόμουν με την ιστορία της μάνας που δίνει στον γιο της την καρδιά της να την πάει στην αγαπημένη του κι όταν αυτός σκοντάφτει και πέφτει, η καρδιά μιλάει “Μην έπαθες τίποτα γιόκα μου;”. Ψυχανεμιζόμουν πως η μητρική αγάπη μπορεί να γίνει θηλιά, να πνίξει ό,τι ελεύθερο τρέφει η ψυχή του ανθρώπου.

Το θέατρο στην ποίηση: 55 σύγχρονοι ποιητές «Το θέατρο στην ποίηση. 55 σύγχρονοι ποιητές», Ποιητική Ανθολογία, Ανθολόγηση-Εισαγωγή: Ασημίνα Ξηρογιάννη Επιμέλεια: Ασημίνα Ξηρογιάννη, Αγγέλα Γαβρίλη, Εξώφυλλο: Κυριάκος Γουνελάς, Εκδόσεις Momentum 2017 (Υπό έκδοση) Η ποιήτρια και θεατρολόγος Ασημίνα Ξηρογιάννη ανθολογεί 55 σύγχρονους ποιητές και ποιήτριες σε έναν τόμο όπου συνομιλούν διαφορετικές γενιές Ελλήνων δημιουργών. Είναι η πρώτη φορά που μια ανάλογη ανθολογία εκδίδεται στην Ελλάδα και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για κάθε ποιητή, για κάθε άνθρωπο του θεάτρου, για κάθε φιλόλογο και για όσους αγαπούν την ποίηση και το θέατρο. «Πώς ανιχνεύεται οτιδήποτε θεατρικό μέσα σε αυτά τα ποιήματα; Ποιες συνδέσεις με έργα, δημιουργούς και διαδικασίες; Μπορούν το θέατρο και η ιστορία του να χωρέσουν στην ποίηση; Πώς συνδιαλέγονται οι δύο τέχνες;» (Από το εισαγωγικό σημείωμα της ανθολόγου) Στην ανθολογία συμμετέχουν με ποιήματά τους: Κατερίνα Αγγελάκ

Όταν μου δίνουν συμβουλές για τη γραφή μου βλέπω πόσο μακριά στέκω απ' τους άλλους που ξέρουν να πυκνώνουν το λόγο τους να γράφουν χαμηλόφωνα να είναι - τέλος πάντων- ποιητές. Θέλω να ουρλιάξω τότε στους καλούς μου καθοδηγητές πως μάταια πασχίζουν. Εγώ πάλι του κεφαλιού μου θα κάνω. Κρίμα. Γιατί θα το' θελα να υπηρετήσω την ποίηση. Μα Το βρίσκω πιο επείγον να σπάσω την πέτρα που μου βαραίνει το στήθος. Δε βρίσκω τρόπο άλλο να πάρω ανάσα. ( αδημοσίευτο )

ΑΤΙΤΛΟ Όλοι εσείς που με κοιτάτε με γνήσια λύπηση Όλοι εσείς που φτύνετε πάνω μου τα γνωστικά και μετρημένα λόγια σας Όλοι εσείς που φλυαρείτε ασύδοτα στα κουρασμένα αφτιά μου Σκεφτήκατε έστω για μια στιγμή το μάταιο του πράγματος; Νιώσατε έστω για ένα λεπτό πόσο βαθιά ραμμένη κάτω απ' το δέρμα σας βουίζει η κοινή μοίρα; Μην πασχίζετε άλλο. Σας άκουσα. Κι αν ντύνομαι φορές μανδύα αφέλειας μέσα μου γελώ με την τύφλα σας. Τροφή μου δίνετε για ποιήματα. ( Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, εκδόσεις Βακχικόν 2016 ) Έψαχνα ένα ποίημα να ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών, αυτόν τον πολτό από εικόνες και λόγια άψυχα δίχως ειρμό και προπαντός δίχως τη μοναδική ουσία που έχει ακόμη και η μικρή πεταλούδα με την εύθραυστη ύπαρξή της, ακόμη και το κύμα της θάλασσας που υψώνεται αιτιολογημένα και σκάει στα βράχια σε απόλυτη αρμονία με τη γύρω του αταξία. Μην πασχίζετε άλλο. Σας άκουσα. Να μπορούσα να το φωνάξω αυτό