αιώνια φλέβα

Στην προτροπή των φίλων μου να γράψω επιτέλους πεζό, συνήθως χαμογελώ με αμηχανία. Δεν ξέρω τι να τους πω, πέρα από το τετριμμένο.
" Οποτε μου΄ρχεται να γράψω, μου βγαίνουν ποιήματα."
Για καιρό δίσταζα να τα χαρακτηρίσω ποιήματα.
Το΄ξερα πως το ποίημα σκάβει. Αν δεν τα καταφέρει να σκάψει, δεν είναι ποίημα.
Σκάβει στην πέτρα για να βρει την αιώνια φλέβα.
Διάβαζα και ακόμη διαβάζω πεζογραφία, γιατί έχω ανάγκη να νιώσω τους συνομήλικούς μου σ΄αυτήν την πέτρα,που καρφωμένοι μοιάζουμε τόσο γελοίοι κι αβοήθητοι και μόνοι.
Μα αποζητώ την αιώνια φλέβα.
Αυτήν τη στιγμιαία έκλαμψη από έναν κόσμο που δεν μπορεί παρά να υπάρχει.
Σταγόνες απ΄αυτήν την αιώνια φλέβα είναι τα ποιήματα.
Για καιρό πίστευα πως η ιερή μελαγχολία είναι η φλέβα από την οποία αναβλύζουν οι εικόνες που γεννούν το ποίημα.
Τώρα όμως το ξέρω πως ο ποιητής είναι το μόνο αισιόδοξο πλάσμα σ΄αυτήν τη γη.
Αλλά με τη στέρεα αισιοδοξία αυτού που γνωρίζει. Βρίσκεται δεμένος στην Καύκασο, καρφωμένος στον αιώνιο βράχο. Κι όταν έρχεται ο Ηρακλής να τον λύσει, τον διώχνει με ορμή. Γιατί δε θέλει να είναι ο μόνος που λύθηκε. Και το νιώθει βαθιά μέσα του πως, αν ποτέ το συκώτι του έμενε αλώβητο από τον αητό, θα στέρευαν οι εικόνες. Μα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές. Το ξέρει πως είναι οι μόνες που έχουν νόημα σε τούτο το χάος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν