το βάρος των πέπλων

Η ειλικρίνεια είναι το μέγιστο στοίχημα στην ποίηση. Και το τίμημα δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το αίμα του ποιητή. Σκέφτομαι τη Σύλβια Πλαθ και τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον δικό μας Κώστα Καρυωτάκη. Στα γραπτά τους δε χωρούσε η ψευτιά, γιατί δε γράφαν για να τιτλοφορούνται ποιητές.Γράφαν γιατί οι λέξεις ήταν η μοίρα τους. Η Βιρτζίνια Γουλφ σε κάθε βιβλίο της κινδύνευε να βυθιστεί πιο βαθιά σ'αυτό που οι άλλοι λέγαν τρέλα κι εγώ ονομάζω φαράγγι της αλήθειας. Έσκαβε μέσα στο σκοτάδι κι άρδευε φως .Οι εικόνες της είναι ατόφια ποίηση.Είδε πίσω από το παραπέτασμα κι αυτό που είδε την τρόμαξε μα δεν πισωγύρισε, γιατί αναζητούσε την κάθαρση, με όποιο τίμημα. Αυτό ζητάει ο ποιητής. Να δει τι κρύβεται πίσω απ' το πέπλο. Ούτε βραβεία ούτε χειροκροτήματα, μονάχα να δει. "Να'ξερες πόσο βαραίναν τις μέρες μου τα πέπλα " μονολογεί η Σύλβια Πλαθ στο πιο σπαρακτικό ποίημα , το δώρο γενεθλίων. Τα πέπλα που είχε την κατάρα-ευλογία να νιώσει από παιδί. Τα πέπλα που λίγοι μπορούν να νιώσουν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν