παράπλευρες απώλειες
Ένα μικρό αγόρι αρπάζει το κεφάλι του
συμμαθητή του και το χτυπάει στην έδρα.
Η έδρα λεκιάζεται από αίμα. Τα παιδιά
τρομάζουν και ειδοποιούν τον διευθυντή.
Ο διευθυντής ακούει τα δυο παιδιά, τον
θύτη ,το θύμα μα και τους μάρτυρες. Και
αποφασίζει πως το πιο ανώδυνο θα ήταν
να λήξει εκεί το συμβάν. « Δώστε τα χέρια
παιδιά. Οι φίλοι δε μαλώνουν». Προτρέπει
τους μαθητές του.
Ένα μικρό αγόρι δέχεται τις ύβρεις των
συμμαθητών του, τις κοροϊδίες τους ,τη
βία στις κινήσεις , στα βλέμματα, στα
λόγια. Στοχοποιείται σε τέτοιο σημείο
,ώστε καταλήγει απόλυτα μόνο. Από την
πρώτη έως την Πέμπτη τάξη ζει μια κόλαση.
Στην Πέμπτη τάξη οι συμμαθητές του
ανοίγουν γι’ αυτόν σελίδα στο φέισμπουκ.
Όχι για να τον προσκαλέσουν ως φίλο, μα
για να τον κοροϊδέψουν, να τον εξοντώσουν
ψυχολογικά. Και είναι εννιάχρονα παιδιά.
Είναι δύο μόνο από τις ιστορίες που μου
εκμυστηρεύτηκαν σήμερα μαθητές μου.
Ιστορίες στις οποίες δεν ήταν οι ίδιοι
πρωταγωνιστές μα παριστάμενοι, που
βίωσαν την αδικία και αντέδρασαν.
Δεν είδαν όμως καμιά υποστήριξη από το
σύστημα του σχολείου.
Και εδώ νομίζω πως είναι το πρόβλημα.
Έχουμε σχολεία – φυλακές στα οποία
επικρατεί ένας άγραφος νόμος. Ο ισχυρός
μονάχα επιβιώνει.
Και όσοι σοκάρονται με τον όρο «σχολεία-
φυλακές» ,ας κάνουν πρώτα μια βόλτα στα
σχολεία μας . Προαύλια μικρά, διάδρομοι
αποπνιχτικά στενοί, αίθουσες διδασκαλίας
σκοτεινές και μίζερες , τοίχοι γεμάτοι
συνθήματα . Όσοι σοκάρονται, ας επιχειρήσουν
να διαβάσουν τα συνθήματα που γράφουν
οι μαθητές στα θρανία και στους τοίχους
. Κραυγές για βοήθεια είναι.
Οι μαθητές μας μοιάζουν χελιδόνια με
τα φτερά ψαλιδισμένα που τα στοιβάξαν
όπως όπως σε σχολεία κρύα και βλοσυρά,
κι ορίσανε να τα γιατροπορέψουν οι
δάσκαλοι και οι καθηγητές.
Άνθρωποι, που τους ρίχνουν στα σχολεία
αβοήθητους, δίχως καμία καθοδήγηση, με
προβλήματα χίλια να αντιμετωπίσουν ,
με κυριότερο την απαξίωση και την ηθική
τους εξόντωση από ένα κράτος που τους
αρνείται τα στοιχειώδη.
Τα παιδιά μας έρχονται στα σχολεία ήδη
συναισθηματικά ανάπηρα. Το δείχνει αυτό
η έντονη ανησυχία στα πρόσωπά τους, η
ανικανότητά τους να αρθρώσουν λόγο είτε
προφορικά είτε γραπτά, η μάσκα της
παραίτησης που όλο και πιο συχνά φορούν.
Πώς θα τα βοηθήσουν όμως άνθρωποι που
η κοινωνία χρόνια τώρα έμαθε να τους
βλέπει ως παρίες , βολεμένους και
μίζερους;
Προσέξτε. Λέω , έμαθε να τους βλέπει,
γιατί κάποιοι την εκπαίδευσαν έτσι. Και
μιλάω για την τηλεόραση με τους
τηλεδικαστές τύπου Ευαγγελάτου που
χρόνια πριν» είχε δικάσει» στα τηλεπαράθυρα
έναν φιλόλογο γιατί είχε προτείνει
στους μαθητές του να διαβάσουν το βιβλίο
της Λιλής Ζωγράφου « Η αγάπη άργησε μια
μέρα».
Πώς θα τα βοηθήσουν άνθρωποι που ξεκινούν
με όνειρα χίλια και παλεύουν χρόνο με
το χρόνο να διαφυλάξουν μέσα τους αλώβητη
τη φλόγα που τους έκανε κάποτε δασκάλους.
Και δέχονται σχόλια ειρωνικά και
υποτιμητικά για τις πολλές διακοπές
τους ή για το προνόμιο που έχουν να
κάθονται όλο το καλοκαίρι. Και σφίγγουν
τα χείλη να μην απαντήσουν, γιατί έτσι
κι αλλιώς το μόνο που τους δίνει κουράγιο
είναι τα βλέμματα κάποιων μαθητών ,όταν
δείχνουν ότι κατάλαβαν .
Και μιλώ για όσους πραγματικά επέλεξαν
αυτό το επάγγελμα.
Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που
βρέθηκαν στα σχολεία γιατί δε βρήκαν
τίποτα καλύτερο να κάνουν. Αυτοί όμως,
πιστέψτε με , δε θα μπουν ποτέ στον κόπο
να κοιτάξουν στα μάτια τον μαθητή τους.
Θα είναι οι πρώτοι που τη δική τους
ανεπάρκεια θα την προβάλλουν στο άμοιρο
παιδί που έχουν απέναντι χαρακτηρίζοντάς
το «τεμπέλη» ή » αδιάφορο». Θα είναι οι
πρώτοι που θα κλείσουν τα μάτια στη
σαπίλα που τους περιβάλλει . Και συχνά
θα προσπαθήσουν να καλύψουν την
παιδαγωγική τους ανεπάρκεια με μια
άτεγκτη εμμονή στην εκπλήρωση του
καθήκοντος. Θα βγάζουν την ύλη πάντα
στην ώρα τους, θα έχουν μπλοκάκια όπου
θα σημειώνουν την επίδοση των μαθητών
, θα δίνουν σημειώσεις επιμελώς
φροντισμένες. Μα τα μάτια του Γιάννη δε
θα τα δουν ποτέ. Ούτε τη δίψα της Ελεάννας
για αποδοχή.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως το
πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού είναι
ό,τι πιο σύνθετο έχει να αντιμετωπίσει
η ελληνική κοινωνία. Και είναι δυστυχώς
το σύμπτωμα μιας ασθένειας που κατατρώει
τα σωθικά μας τα τελευταία τριάντα
χρόνια. Η ασθένεια έχει όνομα. Λέγεται
θεοποίηση του σκοπού, οποιουδήποτε
σκοπού, είτε αυτός είναι να πάρει καλούς
βαθμούς στις εξετάσεις το παιδί μας
,είτε να βρει δουλειά και χρήματα με
όποιο τίμημα είτε να λέμε στο γάμο του
καμαρώνοντας » Τον βλέπετε; Είναι ο γιος
μου και σπούδασε ιατρική .»
Τώρα , ποιον ενδιαφέρει αν το πρόσωπο
αυτού του γιου είναι πιο γκρίζο από τη
στάχτη ,αν αγωνίστηκε χρόνια ολόκληρα
για να ικανοποιήσει τις ανεκπλήρωτες
φιλοδοξίες άλλων, αν πέρασε μια κόλαση
στο σχολείο. Εσύ , παιδί μου, μην
παρεκκλίνεις απ” το στόχο. Τα υπόλοιπα
είναι παράπλευρες απώλειες.
πρώτη δημοσίευση στο Fractal
Σχόλια