Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2015

για το μάθημα της λογοτεχνίας

Λογοτεχνία Γ' Λυκείου έχω διδάξει μία μονάχα φορά, πριν από τρία χρόνια. Το πρώτο στοίχημα ήταν να καταφέρω τα παιδιά να με κοιτάξουν. Κι εννοώ να προσηλώσουν το βλέμμα της ψυχής τους πάνω μου. Για δυο ώρες την εβδομάδα, να προσπαθήσουν να ξεχάσουν πως είναι άλογα σε κούρσα με το βλέμμα προσηλωμένο στο τέρμα. Το δεύτερο στοίχημα ήταν να τα πείσω να πάρουν αυτές τις δυο ώρες στα σοβαρά. Όποιος έχει διδάξει μάθημα γενικής παιδείας στην Τρίτη Λυκείου, γνωρίζει πως αυτό είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιο. Αυτό το βλέμμα στα μάτια των παιδιών που σου πετάει κατάμουτρα. “ Είμαι εδώ μονάχα για να μην πάρω απουσία. Το μυαλό μου όμως και η ψυχή μου είναι αλλού. Είναι στο διαγώνισμα που γράφω το απόγευμα, στις ασκήσεις των μαθηματικών που δεν πρόλαβα να λύσω, στον χρόνο που περνάει κι εγώ την ύλη δεν την έχω βγάλει. Στον στόχο, στον αναθεματισμένο στόχο .” Μόνο μου όπλο σ' αυτήν την άνιση μάχη ήταν η αγάπη. Ο έρωτας για τη γλώσσα της λογοτεχνίας , γι' αυτά τα κείμενα που θάψα

...

Ένα λιγνό παιδάκι πρώτης Γυμνασίου με μάτια έξυπνα μα σαν χαμένο. Διαβάζω τα ονόματα την πρώτη μέρα και πετάγεται. " Κυρία ,εμένα με λένε Αλέξανδρο!" Κοιτάζω την κατάσταση και βλέπω ένα αλβανικό επίθετο και δίπλα το όνομα Αλέξανδρος γραμμένο με το χέρι. Το αληθινό του όνομα στην κατάσταση άλλο. .. Σήμερα διδάσκω αρχαία ελληνικά στο τμήμα του. Ξέρει πως είμαι προσωρινά εκεί. Έχω πάρει απόσπαση σε άλλο σχολείο και από μέρα σε μέρα φεύγω. Με κοιτάει με μάτια αθώα . Και για μια ακόμη φορά πετάγεται. " Κυρία, μη φύγετε.." Την επόμενη ώρα διδάσκω στο Β4 λογοτεχνία. Μιλάμε για τα εγκλήματα του ναζισμού στην Ελλάδα. Τους μιλάω για την σκηνή από την ταινία " Η εκλογή της Σόφι". Εκεί που η μάνα είναι αναγκασμένη να επιλέξει ανάμεσα στα δυο παιδιά της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μου. Αθώα μάτια. Τη βρωμιά της ζωής δεν την έχουν ακόμη γνωρίσει. Βλέπω τη σπίθα μέσα τους. Το Γυμνάσιο σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του