Ζώνη πυρός
Πέρασα
το Σαββατοκύριακο παρέα με τον πόνο και τις λέξεις. Τον πόνο στη μέση
που με καθήλωσε σε καθεστώς ανημπόριας και τις λέξεις του καινούριου
βιβλίου του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη « Ζώνη πυρός» από τις εκδόσεις
Μεταίχμιο.
Για τον πόνο δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς. Είναι ένα τούνελ σκοτεινό και μέσα κει βαδίζεις μονάχος. Έχω συνηθίσει στη μοναξιά του πόνου. Κι έχω βρει τους πιο ωραίους συνταξιδιώτες σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ: τα βιβλία.
Οι λέξεις του Παναγιώτη με συντρόφευσαν σε στιγμές πόνου. Και με παρηγόρησαν.
Τα δεκαοχτώ διηγήματα του βιβλίου τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα. Και κάθε φορά με άφηναν με ένα χαμόγελο μισάνοιχτο, το χαμόγελο της συνενοχής, της αίσθησης πως δεν είμαι μόνη.
Οι λέξεις του σε ακολουθούν, σε στοιχειώνουν. Απαντήσεις δε δίνουν. Θέτουν ερωτήματα. Και μιλούν. Απευθείας στην καρδιά. Σε λαβώνουν. Όπως οτιδήποτε αληθινό. Οτιδήποτε γράφτηκε από ανάγκη.
Για τον πόνο δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς. Είναι ένα τούνελ σκοτεινό και μέσα κει βαδίζεις μονάχος. Έχω συνηθίσει στη μοναξιά του πόνου. Κι έχω βρει τους πιο ωραίους συνταξιδιώτες σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ: τα βιβλία.
Οι λέξεις του Παναγιώτη με συντρόφευσαν σε στιγμές πόνου. Και με παρηγόρησαν.
Τα δεκαοχτώ διηγήματα του βιβλίου τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα. Και κάθε φορά με άφηναν με ένα χαμόγελο μισάνοιχτο, το χαμόγελο της συνενοχής, της αίσθησης πως δεν είμαι μόνη.
Οι λέξεις του σε ακολουθούν, σε στοιχειώνουν. Απαντήσεις δε δίνουν. Θέτουν ερωτήματα. Και μιλούν. Απευθείας στην καρδιά. Σε λαβώνουν. Όπως οτιδήποτε αληθινό. Οτιδήποτε γράφτηκε από ανάγκη.
ixnilasies.blogspot.com|Από Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Σχόλια