θεέ

Θεέ,
έλα και πάρε από πάνω μου τούτο το καρφί
είμαι μικρή πολύ για να το σηκώσω
Αν  θέλεις πάλι να γελάσεις με τη γύμνια μου
μάθε πως το χατίρι δε σου το κάνω
να με δεις να κλαίω σα χαζό κουτάβι

Βρήκα μπογιά που δεν ξεβάφει με τα δάκρυα

μ’ αυτήν το μούτρο μου άλειψα
και σε προσμένω

Μάθε πως  τώρα κατάλαβα
τι σημαίνει
να ‘ ρχεται κατά πάνω σου η Μοίρα
κι εσύ να στέκεσαι αγριεμένος απ’ τα μέσα σου νερά
και να τινάσσεις θύελλες απ’ τα μάτια

Μάθε πως έβγαλα απ’ το μηρό μου άλλο παιδί
με γέλιο το τύλιξα μετάξι
με πίκρα ανθρώπου με έγνοια το μοίρανα
και το κρατώ στην αγκάλη του βλέμματος                                                                            
το κανακεύω με ψέμα

Κι ολόρθη μπροστά σου θα με δεις
σαν έρθεις πάλι να γελάσεις με την τύφλα μου

« Ναι είμαι εγώ
Κι έμαθα να κοιτώ τη θάλασσα
Και να μην πονώ πια απ’ την
Αβάσταχτη ομορφιά της»



δημοσιεύτηκε στη bibliotheque

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν