λέξεις νεκρές



                                                             τα νέα που μας έφερε μας χάιδεψαν τ' αφτιά..



Είναι στιγμές που νιώθω πως βρίσκομαι αντιμέτωπη με το απόλυτο σκοτάδι.

Όταν η ανοησία και το κλειδωμένο μυαλό φορούν τη μάσκα της επανάστασης.
Όταν ο πουριτανισμός , η συντήρηση και ο αυταρχισμός ντύνονται το προσωπείο της σύνεσης.
Όταν ο σκοταδισμός, η προγονοπληξία και ο φασισμός προβάλλονται ως αγνή φιλοπατρία
Όταν ο εφησυχασμός κρύβεται πίσω από τη δήθεν φιλική ματιά και τη σάχλα
Όταν ακούω λέξεις όπως δημοκρατία, λαϊκή εξέγερση, επανάσταση να χρησιμοποιούνται ως σημαία για την κάλυψη της ανομίας
Όταν ακούω λέξεις όπως η τήρηση των νόμων, η διαφύλαξη των θεσμών και της νομιμότητας να χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα για την παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την επιβολή της πιο φασιστικής βίας
Όταν ακούω παιδιά 17 χρονών να εκφράζονται ανοιχτά ως νοσταλγοί της Χούντας μέσα στη σχολική αίθουσα τη μια μέρα και την άλλη να κραδαίνουν τη σημαία της εξέγερσης πίσω απ’ την κλειδωμένη πόρτα του σχολείου ως πρωτεργάτες της κατάληψης
Όταν ακούω καθηγητή να φέρεται με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο στους μαθητές του τη μια μέρα και την άλλη να υπερασπίζεται το δικαίωμα αυτών των μαθητών στις δημοκρατικές διαδικασίες
Όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου που προσπαθούν να καπελώσουν την επαναστατική φύση των νέων
Όταν βλέπω ανθρώπους με φανατισμένο βλέμμα να στέκονται απέναντί μου με υψωμένο δάχτυλο
Όταν ακούω αυτό το χιλιοειπωμένο « μην το παίρνεις τόσο προσωπικά..» κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με την ανοησία, το φανατισμό, την προσπάθεια να μου υποδείξουν τι να πιστέψω και πώς να σκεφτώ

Τότε θυμώνω

Και θυμώνω ακόμη πιο πολύ όταν βλέπω την αθωότητα, τον αυθορμητισμό, την αυθεντικότητα και το καθάριο βλέμμα να ταυτίζονται με την αφέλεια και  την ανοησία..

« Αθώο μου εσύ..» ήταν τα λόγια μιας καθηγήτριας ,λόγια που ειπώθηκαν με έναν τόνο συμπόνιας ..

Στημένοι έξω απ’ το σχολείο για μια ακόμη φορά – κομπάρσοι σ’ ένα σκηνικό γελοίο- ο καθένας να παίζει το ρόλο του σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Σκέφτομαι λοιπόν..

Μήπως αυτό είναι μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας μας;
Αυτή η ευκολία μας να βάζουμε ταμπέλες παντού, να βαφτίζουμε στα νερά της σάπιας  σκέψης μας τα πάντα και να τα βγάζουμε βρώμικα και σκάρτα..
Και από πάνω αυτή η ευκολία μας να ελισσόμαστε, να έχουμε τα πόδια μας σε δυο βάρκες ταυτόχρονα .. Δε λέω, βοηθάει πολύ αυτό στην Ελλάδα..

Μα , λέω, μήπως αυτό φταίει που δεν παίρνουμε πια τίποτα στα σοβαρά, που έχουμε χάσει την εθνική μας τσίπα, το εθνικό μας φιλότιμο, κι έχουμε γίνει τόσο εύκολοι στους χαριεντισμούς, φορώντας τις μάσκες μας όποτε μας συμφέρει..

« Μην το παίρνεις τόσο προσωπικά..»
Ας αναλύσουμε αυτήν την παραίνεση..

«Δεν παίρνω κάτι προσωπικά» σημαίνει προφανώς ότι δεν με αγγίζει ως υπεύθυνο άτομο , ότι το βλέπω απέξω ως ουδέτερος παρατηρητής. Το βλέπω αποστασιοποιημένα , με ματιά ψυχρή.

«Παίρνω κάτι προσωπικά» σημαίνει ότι ακόμη κι αν δε με θίγει άμεσα, αισθάνομαι ότι με αγγίζει, αισθάνομαι εγώ υπεύθυνος γι’ αυτό απλά και μόνο επειδή θέλω να λέγομαι άνθρωπος.

Κι αναρωτιέμαι..

Αν όλοι παίρναμε προσωπικά όσα συμβαίνουν γύρω μας και με παρρησία βγαίναμε και τα καταγγέλλαμε ανεξάρτητα απ’ το όποιο προσωπικό κόστος, θα φτάναμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;

Αν όλοι κοιτούσαμε κατάματα τα μούτρα μας στον καθρέπτη και φωνάζαμε

« ακριβέ μου εαυτέ σε σιχαίνομαι
  ακριβέ μου εαυτέ άλλον δεν έχω από σένα»

μήπως αυτό ήταν μια αρχή να δούμε την κατάντια μας, το άσχημο πρόσωπό μας και να το αφήσουμε πίσω, αντί να το φκιασιδώνουμε  με περισσή επιμέλεια και να το χαϊδεύουμε με υποκρισία..

« Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα καταλήγει να γίνει η αλήθεια μας.» μου είπε η Σιντορέλα  μια μαθήτρια προχτές.

Πόσο σοφά μίλησες Σιντορέλα..



Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
Αν όλοι παίρναμε προσωπικά όσα συμβαίνουν γύρω μας και με παρρησία βγαίναμε και τα καταγγέλλαμε ανεξάρτητα απ’ το όποιο προσωπικό κόστος, θα φτάναμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;

συγκλονιστικά τα καταγράφεις και τα καταθέτεις φίλη μου Ειρήνη
και βέβαια είναι προσωπικό το ζήτημα...
στο πρόσωπο όλων φτύνουν... και εμείς λέμε πως βρέχει...

να'σαι καλά και το μαχητικό σου πνεύμα να παραμένει πάντα αδούλωτο και φλογερό...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κυρια Ειρηνη για μια ακομα φορα εκθεσατε με το μοναδικο σας τροπο την πραγματικοτητα! Σας ευχαριστουμε για αυτο..
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
kala ta les!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν