άνθρωποι μονάχα

Κλειδώσαν τα στόματά τους
Με ράμματα σφιχτά
Απ’ την ανάσα των πουλιών
Που’ χαν σταθεί
Με τις φτερούγες ανοιχτές
Πάνω απ’ τα αλλόφρονα προσωπεία τους
Και τα’ κρυβαν τόσο
Που’ νιωθαν σχεδόν νηφάλιοι.

Θρέψαν τα μάτια τους
Με κέρματα βροχής
Απ’ τα ουρλιαχτά των λύκων
Που’ χαν κουρνιάσει στα ποδάρια τους
Και κρύβαν τις σκιές τους τόσο
Που’ νιωθαν σχεδόν ολόρθοι.

Κι ήτανε άνθρωποι μονάχα
Ριγμένοι στα ριζά ενός δέντρου
Σκελετωμένοι και λειψοί
Κρατώντας στα λιγνά τους δάχτυλα
Διαμάντια διάφανα
Το γέλιο του παιδιού τους
Και στη ματόβρεχτη ματιά
Τη θύμηση του έρωτα
Των δεκαοχτώ τους χρόνων.