προσευχή

Δεν ξέρω τι ν’ ακουμπήσω εντός σου
Μαρμαρωμένη στο τέμπλο σου
Κοιτώ τα μικροσκοπικά σου μάτια
Κι είν’ η ματιά σου αμάλγαμα φωτιάς
Που με αλώνει

Χριστέ μου

Κύματα εισβάλλουν
Απρόσκλητα εντός μου
Με κατοικούν
Και με ελαύνουν

Μυρμήγκια ηλεκτρικά
Τη σπασμένη ραχοκοκαλιά μου
Ψηλαφούν

Τρυπώνουν
Στους ανοιχτούς της πόρους
Με ακκίσματα
Και μειδιάματα ειρωνικά

Ο πόνος
Γιγάντιο
Σαδιστικό ερπετό
Στη ραχοκοκαλιά μου
Σφηνωμένος.

Αν η κραυγή μου έβγαινε απ’ τα σπλάχνα
Πέτρα να εκτοξεύσω το θυμό μου
Πελταστής να γείρει του πόνου..

Κι Εσύ Χριστέ μου
Να κοιτάς
Τόσο αγέρωχα μονάχος.

Μονάχα λίγο απ’ το φως σου ζήτησα
Ν’ αλείψω την ταλαίπωρη όψη μου
Την εκ γενετής αλλοπαρμένη μου ψυχή
Να γαληνέψω..