Κεβριόνης
Άμοιρε Κεβριόνη
Ποιος να σου το’ λεγε
Πως η κραυγή σου όταν άφηνες
Ως βουτηχτής
Το θρόνο το λαμπρό σου
Θα γένονταν περίγελος
Σε χείλη σκληρά
Και το ωραίο σου μέτωπο
Συντρίμμια
Θα κείτονταν άθυρμα
Σε μάτια στη βία εθισμένα
Άμοιρε Κεβριόνη
Αιώνες μετά
Ποιος να σου το’ λεγε
Μέσα σε αίθουσες πνιγμού
Η μακάρια λήθη σου
Πως θα γινόταν
Θέμα πνιγηρών εξετάσεων.
δημοσιεύτηκε στο poema
Ποιος να σου το’ λεγε
Πως η κραυγή σου όταν άφηνες
Ως βουτηχτής
Το θρόνο το λαμπρό σου
Θα γένονταν περίγελος
Σε χείλη σκληρά
Και το ωραίο σου μέτωπο
Συντρίμμια
Θα κείτονταν άθυρμα
Σε μάτια στη βία εθισμένα
Άμοιρε Κεβριόνη
Αιώνες μετά
Ποιος να σου το’ λεγε
Μέσα σε αίθουσες πνιγμού
Η μακάρια λήθη σου
Πως θα γινόταν
Θέμα πνιγηρών εξετάσεων.
δημοσιεύτηκε στο poema
Σχόλια
πράγματι ίσως πιο θλιβερο και απο το θάνατο ,
να εισαι Θέμα
πνιγηρών εξετάσεων
Μέσα σε αίθουσες πνιγμού !
να είσαι αναγκασμένος
εικόνες, λέξεις που αγαπάς
να τις "εξετάζεις"
να ζητάς από παιδιά
να τις τεμαχίσουν
να τις μισήσουν
να τις δουν
ως
εξεταστέα ύλη..
η αλήθεια είναι ότι, όταν μοιράζομαι αυτά τα κείμενα στην τάξη, νιώθω στ' αλήθεια τυχερή..
τυχερή γιατί ποτέ δε βαρυγκομώ, για τί μπορώ ακόμη και παθιάζομαι
και -κάποιες φορές- αυτή τη σπίθα του πάθους,που μπορούν αυτά τα κείμενα να σου προκαλέσουν, τη βλέπω σε κάποια ματάκια εκεί, απέναντί μου..
όταν όμως πρέπει να βάλω θέματα εξετάσεων ..εκεί αισθάνομαι πραγματικά γελοία..
υπάρχει τελευταία μια σκέψη που με παρηγορεί?
όποιος απο εκεί κάτω (απο τα θρανία..) αντέξει αυτή τη βαρβαρότητα (που περιγράφεις) εχει δύναμη να περάσει το ποτάμι...
χρόνια πολλά για τη γιορτή σου