πετράδια σπασμένα

Να βρω την άκρη στα σύρματα τούτα
Που κουβαριάστηκαν εντός μου
Αμείλικτοι δείκτες συνενοχής
Αν όχι ευθύνης.

Και με κρατούν σφιχτά απ’ τους καρπούς
Με ρόδινες τριχιές.

Πότε -πότε
Μου μιλούν
Μ’ αποστροφή
Που ηθελημένα αγνοώ:

« Ξέρεις ,
φαντάζεις γελοία δω πάνω
μόνο που το ξέρεις καλά αυτό.
H γελοιότητα είναι σαν τσίχλα
πρώτα σου κολλάει
στα λεπτότριχα μαλλιά
κι ύστερα καταριέσαι τον εαυτό σου
που επέτρεψες στις τρίχες να σε μολύνουν»

Να βρω την άκρη στα νήματα τούτα
Και μου χαράξαν στην όψη
Ένα μονίμως ιδιόρρυθμο χαμόγελο
Ξεχειλωμένο από παντού
Και μια ματιά πετράδια σπασμένα γεμάτη.

Σχόλια

Ο χρήστης Ψαράκης Κ. είπε…
πολύ καλό!
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
να ' σαι καλά ποιητή των γκρεμών και των αιθέρων.
απ'το βυθό μου σε χαιρετώ..
Ο χρήστης Νimertis είπε…
ο ρυθμός σου είναι πολύ ροϊκός... απλώνεσαι, ήρθα μαζί σου... και ξαφνικά σφυροκοπάς... αυτό είναι!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν