μια σφαίρα αιωρείται μες στη θλίψη μου
Μια σφαίρα αιωρείται μες στη θλίψη μου.
Έχει το χρώμα της σιωπής
αυτό το ακαθόριστα θαμπό γυαλί
με τη μικρή χαραγματιά αδιόρατα να το κυκλώνει
σαν ανάσα θανάτου να το ζώνει
με οδύνη ακριβή.
Μια μικρή σφαίρα λάμνει στα μάτια μου
σε λίμνη ατάραχη από λάσπη.
Έχει το χρώμα τ' ουρανού
σαν μεθυσμένος ξερνάει χρώματα κόκκινα και βυσσινί.
Έχει το χρώμα του βυθού
αυτό το σκούρο πράσινο
με φύκια που θανατερά μπλέκονται στα πόδια σου
και σε τυλίγουν σ’ εφιάλτες παιδικούς.
Έχει το χρώμα της κραυγής
που ξύνει τους κροτάφους μου
σαν σφίγγω τα δόντια ξανά και ξανά
κι αυτή γραπώνεται μέσα μου
κι αργόσυρτα αμολά το μοιρολόι της.
Κραυγή που’ χει τα χρώμα του κενού
τυλίγεται ολάκερη σε μια σφαίρα σιωπής..
Αν το κατάφερνε να θρυμματίσει τη γυάλινη σιωπή της
να δραπετεύσει..
Μα η ζωή του ανθρώπου
μοιάζει μια σφαίρα που αέναα κυλά
και δεν προφταίνεις τη φαιδρή της όψη να χορτάσεις.
Η σφαίρα είναι σκληρή
υποταγμένη σε αδήριτους της φύσης νόμους
τη στρογγυλάδα της ποιος θε να σπάσει
να την κρατήσει για λίγο στο κόκκινο στο γαλανό και στο καθάριο
προτού κυλήσει πάλι
στην πίσσα του ουρανού
και στο βυθό της θλίψης
με τα θανατερά τα φύκια
Έχει το χρώμα της σιωπής
αυτό το ακαθόριστα θαμπό γυαλί
με τη μικρή χαραγματιά αδιόρατα να το κυκλώνει
σαν ανάσα θανάτου να το ζώνει
με οδύνη ακριβή.
Μια μικρή σφαίρα λάμνει στα μάτια μου
σε λίμνη ατάραχη από λάσπη.
Έχει το χρώμα τ' ουρανού
σαν μεθυσμένος ξερνάει χρώματα κόκκινα και βυσσινί.
Έχει το χρώμα του βυθού
αυτό το σκούρο πράσινο
με φύκια που θανατερά μπλέκονται στα πόδια σου
και σε τυλίγουν σ’ εφιάλτες παιδικούς.
Έχει το χρώμα της κραυγής
που ξύνει τους κροτάφους μου
σαν σφίγγω τα δόντια ξανά και ξανά
κι αυτή γραπώνεται μέσα μου
κι αργόσυρτα αμολά το μοιρολόι της.
Κραυγή που’ χει τα χρώμα του κενού
τυλίγεται ολάκερη σε μια σφαίρα σιωπής..
Αν το κατάφερνε να θρυμματίσει τη γυάλινη σιωπή της
να δραπετεύσει..
Μα η ζωή του ανθρώπου
μοιάζει μια σφαίρα που αέναα κυλά
και δεν προφταίνεις τη φαιδρή της όψη να χορτάσεις.
Η σφαίρα είναι σκληρή
υποταγμένη σε αδήριτους της φύσης νόμους
τη στρογγυλάδα της ποιος θε να σπάσει
να την κρατήσει για λίγο στο κόκκινο στο γαλανό και στο καθάριο
προτού κυλήσει πάλι
στην πίσσα του ουρανού
και στο βυθό της θλίψης
με τα θανατερά τα φύκια
Σχόλια
Τι μου θύμησες με εκείνα τα θολά που υπαινίσσεσαι, την θλίψη της σιωπής ...πάντα στο "δεν συμβαίνει" βρίσκεται η θλίψη, στις στιγμές της απουσίας των γεγονότων που θελήσαμε και σε εκείνες τις φευγαλέες στιγμές που δεν μπορεί κανείς να κρατήσει, εκείνες που το ξέρει πως δεν θα επαναληφθούν
(πόσο γρήγορα, με τι ταχύτητα κυλάει αυτή η σφαίρα, μόνον στην θλίψη γίνεται ράθυμη. Λες να είναι τα ίδια μας τα μάτια όταν παρατηρούν το βάθος των πραγμάτων;)
Κάποτε είχα ένα μπλογκ- ημερολόγιο, δεν το εμφάνισα ποτέ..
Κι είχα γράψει:
Έχω κάτι νεύρα με την ζωή μου, έχω κάτι νεύρα με την ψυχή μου, θα’θελα να πάρω ένα σπαθί και να σχίζω να σχίζω να κόβω να συντρίβω όλα, να τα πετσοκόβω, όλα να τα ρημάζω.... έτσι όπως κάθομαι ήρεμη, μειλίχια, καλόγνωμη,
α σ ά λ ε υ τ η, να μην ζητώ τίποτε, α, πόσο μου την σπάει...πόσο μου την σπάει ο εαυτός μου….....ένα ξίφος να τα σχίσω όλα θεέ μου, ένα μυτερό ξίφος να τρυπήσω το αδύνατο, το έγινε, το συνέβη, ένα αιχμηρό κι αμείλικτο ξίφος να τρυπήσω το ολοστρόγγυλο συμβαίνει, να δω τι στο διάβολο έχει μέσα..
Μου άρεσε Ειρήνη..
κι ας είναι της θλίψης μονάκριβο παιδί
Μου αρέσει η γραφή σου που βουτά την πένα στις ευαισθησίες. Με το βαθύ κόκκινο μελάνι. Της καρδιάς
η θλιψη μου εγινε γεωμετρικος κυκλος