στη ματιά του παιδιού

Χαμογελαστά μεσημέρια κουρνιάσαν στη ματιά του παιδιού`
Με κοιτάζει με βλέμμα ονείρου
δίχως ίσκιους.
Δεν πρόλαβε τους ίσκιους να γνωρίσει.
Τον θάνατο τον ξέρει μοναχά σαν μια λέξη
ίσως και σαν φιγούρα σε βιβλία σκισμένα
που πια δεν ξεφυλλίζει.
Με κοιτάζει.
Δυο χελιδόνια ζωγραφίζονται πάνω απ' τα μάτια του.
Χαμογελούν κι αυτά με ορθάνοιχτα φτερά
έτοιμα να πετάξουν.
Μ' αγκαλιάζει η ζέση τους
με τυλίγει κι αφήνομαι.
Μια στιγμή , μια αιωνιότητα`
Στη ματιά του παιδιού που γελάει.
Κι εγώ το μόνο που ποθώ
είναι για μια μονάχα τόση δα στιγμή
να χωθώ στη γαλάζια τους θάλασσα
να αφεθώ
να βουλιάξω γλυκά
στην αμέριμνη γαλανή θαλπωρή της.
Μα το νιώθω πως
οι στιγμές της αμεριμνησίας τελείωσαν
τη μοναχή εκείνη στιγμή
που αντίκρισα το βλέμμα μου στον καθρέπτη
και είδα το χελιδόνι να μισεύει`

Η μοίρα του χελιδονιού εξάλλου του επιτάσσει
να χαμογελά μοναχά πάνω από αθώα μάτια παιδικά`
και τα δικά μου έχουν από καιρό πάψει
παιδικά να μοιάζουν.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν