άστοχα

Δεν έχουν άλλη γητειά οι λέξεις μου

Εξαερώθηκαν εν μία νυκτί

Tις κράταγα ώρα πολλή

Κροτάλισμα φιδιού

Απόπειρα το δέρμα του ν’ απεκδυθεί

Μέσα στα τρύπια μου δάχτυλα

Τις άκουγα

Να κροταλίζουν απόηχους μιας γλώσσας

Τυλιγμένης σε κελύφη σκληρά

Απολιθώματα μιας μελωδίας

Που κάποτε μ’ είχε κρατήσει αιχμάλωτη

Μα τώρα μ’ άφησε

Μονάχα την ανάμνησή της

Πασχίζω να κρατήσω

Μέσ’ στα ταλαίπωρα χέρια μου

Μονάχα την αύρα της

Πως δήθεν πέρασε

Κι ας αμφιβάλλω ώρες ώρες και γι’ αυτό

Κι ας καμώνομαι την αφελή και την ανάλαφρα σκεπτόμενη

-πόσο γελιέμαι-

Χαρακωμένη πάντα θα στέκω

Γελοία παρανόματα θα βρίσκω

Να καλύψω αυτά τα χνάρια του φιδιού

Και θα τρυπώ τα μάτια μου

Να νιώσω πως υπάρχουν